Naar Dunedin

Vandaag reden we richting Dunidin, dit komt van de naam Edinburg. Deze stad is gesticht door een Schot, dat is heden ten dagen nog te zien aan de gebouwen. Dunedin ligt aan zee. De heuvels rondom zijn randen van een vulkaan. Na de stichting werd deze stad voornamelijk bewoond door zeehond jagende Schotten. Toen kwam de goudkoorts. Velen gelukzoekers kwamen naar de stad. Daardoor kwamen er in rap tempo allerlei voorzieningen. Deze goudkoorts heeft maar kort geduurd. En ging men zich toeleggen op schapenfok. De stad was inmiddels zeer invloedrijk. Het was de eerste stad met een krant en met een universiteit. Het is nog steeds een studentenstad. 1 op 5 is student.

Voor we zover waren reden we wederom door een prachtig landschap. Voornamelijk weiden met schapen, koeien of herten. (Herten worden gevangen, ontdaan van het gewei en vetgemest om op te eten omdat er veel te veel in het wild leven en de boel vernielen) Er was zo veel te zien dat ik het wel op de fiets had willen doen. Maar ja, de afstand hè..........

Vanuit het niets volgde een bijzondere verrassing. Zomaar midden in een weiland stonden bizarre rotsen. Het zijn rotsen van kalksteen. De vormen doen denken aan olifanten, vandaar de naam olifanten rotsen. Ze liggen niet op een doorgaande route, dus nog vrij onbekend.

En door naar Oamaru. Dat is een historisch stadje aan de kust met veel kunst/antiek en tweedehands winkeltjes. We hadden geluk. Het was zondag en daardoor veel te doen. Er trok zelfs een doedelzakband door de straten. (Het schijnt dat er meer doedelzakbands in Nieuw-Zeeland zijn dan in Schotland) Het is ook de stad van de dwergpinguïn. We hebben er één gezien aan het strand. Hij was alleen dood.

Verder langs de kust naar Koekohe beach. Daar liggen, verspreid over een stuk strand van 50 meter, grote, logge vrijwel perfect ronde stenen met een omtrek van wel 4 meter. Het zijn grote bollen van modder, slib en klei bijeengehouden door kristallen en gevormd door de golven.
Het blijft een wonder.

We maakten nog wat fotostops voor we in Dunedin aankwamen. Hier bezochten we de steilste bewoonde straat ter wereld. (Tot 2019) De straat is 350 m lang en heeft een hellingsgraad van 35%. We zijn er naar boven gelopen. Ik kan je vertellen het is een kuitenbijter. Maar we hebben het toch maar mooi gedaan, met als beloning een mooie muurschildering aan het eind.

We wandelden tot slot nog even over de universiteit campus en namen een kijkje in het historische treinstation. Dan zie je inderdaad de Schotse invloeden.